Όπως είδαμε χθες καλεσμένη στο Στούντιο 4 βρέθηκε η Τζένη Θεωνά και αναφέρθηκε στα επαγγελματικά της και στα προσωπικά της .Πιο συγκεκριμένα είπε
“Το σενάριο του Σκαραγκά είναι είναι ένα καινούργιο σύμπαν. Στην αρχή, έχοντας βγει από “Τα καλύτερά μας χρόνια” που είναι τόσο διαφορετική η ατμόσφαιρα, τα θέματα, οι θερμοκρασίες, ήταν άλλο λογισμικό για μένα. Είμαι μία άλλη κοπέλα στη σειρά, ήταν ζητούμενο όλων μας“.
Η Τζένη Θεωνά δεν θέλησε να αποκαλύψει τίποτα για τον ρόλο της στη σειρά, αλλά ούτε και για την εξέλιξη της σχέσης της ηρωίδας της με εκείνον του Σπύρου Παπαδόπουλου: “Μας κρύβουν και από εμάς πράγματα για να σου δημιουργείται αυτή η εγρήγορση και υποκριτικά, ότι δεν ξέρεις όλο αυτό πού θα καταλήξει. Έχω και εγώ ένα παρελθόν και ένα μέλλον, δεν θα σας πω! Έχω δει αυτά που είπατε με τον Σπύρο και τα διαψεύδω όλα! Δεν θα πω τίποτα, είναι ψέματα όλα. Έχω στενές σχέσεις, μίση και πάθη με πολλούς“.
Η Τζένη Θεωνά δήλωσε ότι έχει περάσει και εκείνη τη φάση του “αυτομαστιγώματος”: “Δεν νομίζω ότι είμαι πάρα πολύ φιλόδοξη, είμαι σε έναν βαθμό που αναλογεί σε αυτήν τη δουλειά. Αλλά νομίζω ότι μεγαλώνοντας -επειδή καταπιέστηκα- αισθάνομαι πιο ταπεινή, πιο ήρεμη, δεν έχω δηλαδή καμία ψευδαίσθηση θριάμβου. Σε αυτήν τη δουλειά δεν υπάρχει μία ίσια γραμμή δουλειάς – απόδοσης, δεν είναι διαβάζω μαθηματικά άρα γράφω καλά σο διαγώνισμα. Δεν το κατάλαβα νωρίς αυτό. Πάσχιζα πολλά χρόνια που έλεγα “Ντροπή σου, θα σε καταλάβουν. Θα σε πετάξει ο χώρος”. Έχω περάσει και εγώ το δικό μου εσωτερικό μαστίγωμα, όπως όλοι και έχω επιβιώσει παράλληλα με αυτό. Η φωνή μες το κεφάλι μου μού έλεγε τα χειρότερα: “Δεν είσαι καλή” […] Πλέον επιβραβεύω τον εαυτό μου, νιώθω πιο ήσυχη και ώριμη από ποτέ“.
Σε άλλο σημείο, η Τζένη Θεωνά αναφέρθηκε στον Δήμο Αναστασιάδη αλλά και στον τρόπο που αντιμετωπίζουν μία τυχόν έντονη στιγμή στη σχέση τους: “Δεν έχουμε το ίδιο σκεπτικό. Ο άνθρωπος δεν ενοχλείται γενικά, δεν τον ενοχλούν πολλά πράγματα, δεν ασχολείται, δεν τον νοιάζει. Ασχολείται με λίγα και καλά. Έχουν μαλακώσει τα πράγματα, παλαιότερα γινόταν χαμός, στην πορεία υπήρξε αποδοχή. Το αποδέχεσαι ότι ο άλλος είναι εκεί, με καλές προθέσεις, με αγάπη, μαλακώνεις. Αυτό είναι μία ευχάριστη έκπληξη, ξαφνικά βλέπω ότι με δεν με ενοχλεί, είναι έτσι, έτσι του αρέσει, τον εκφράζει. Μερικές φορές με συγκινεί το δικό του χάσιμο“.
Και πρόσθεσε: “Ήταν πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα που με ενοχλούσαν και με δυσκόλευαν, στην πορεία τα αγάπησα, τα δέχτηκα, μαλάκωσαν. Γίνονται αμοιβαίες κινήσεις, ωριμάζουμε παράλληλα. Θυμάμαι σε ένα πολύ μεγάλο τσακωμό που έλεγα διάφορα παράπονα “Και εσύ πού είσαι; Τι κάνεις;”. Φώναζα “Τι έχεις, ποιο είναι το στήριγμά σου;”. “Τη μουσική μου” μου απάντησε, συγκινήθηκα τόσο πολύ παρόλο που ήμουν φοβερά έξαλλη. Ήταν η αλήθεια του και η ποιότητά του. Έχει έναν κόσμο πλούσιο, γεμάτο, δημιουργικό εκεί μέσα. “Ο άνθρωπος έχει τη μουσική του, δεν είναι κάτι εναντίον μου” σκέφτηκα. Είναι μπαμπάς, είναι παρών, είναι εκεί αλλά έχει έναν κόσμο δημιουργικός και ευγενικός, δεν έχω λόγο να τον ανταγωνίζομαι“.
