Από τη Σιμέλα Κολαγκέλε
Από τότε που θυμάται τον εαυτό της, την Ιωάννα Τριανταφυλλίδου τη μάγευε να μπαίνει σε διάφορους ρόλους, να μιμείται άλλες προσωπικότητες και να διηγείται ιστορίες. Ήταν όμως η εποχή του ροζ tutu και των πουέντ, τότε που ακόμη η μητέρα της της έδενε τα μακριά μαύρα της μαλλιά σε αυστηρό κότσο, όταν κατάλαβε πόσο οικεία και όμορφα αισθάνεται πάνω στη σκηνή και ότι εκεί ανήκει.
Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις που έχεις από τα παιδικά σου χρόνια στη Θεσσαλονίκη;Θυμάμαι να μεγαλώνω μέσα σε αγάπη. Σε ένα περιβάλλον όπου η οικογένεια είχε πολύ μεγάλη σημασία και αυτό ίσως με έκανε να ψάχνω την ασφάλεια και την υγεία και στις σχέσεις με τους φίλους μου. Θυμάμαι διακοπές στο χωριό, όπου δεν έμενα λεπτό μέσα στο σπίτι. Έτρεχα, έπαιζα, έβρισκα καινούριους τρόπους να σκαρφαλώνω στην αγαπημένη μου καρυδιά. Θυμάμαι τη μυρωδιά της χωριάτικης πίτας να ψήνεται. Θυμάμαι τραγούδια, χορό. Την κλασική μουσική στη σχολή χορού αλλά και τις χορογραφίες από τα pop music videos της εποχής που προσπαθούσα να αντιγράψω. Θυμάμαι το κρυφτοκυνηγητό στο πάρκο της Χαριλάου, αλλά και την τιμωρία που έφαγα όταν ήθελα να εξερευνήσω την περιοχή, έπιασε βροχή και έλειπα ώρες από το σπίτι γιατί περίμενα να σταματήσει η βροχή στο μπαλκόνι ενός ισόγειου διαμερίσματος. Κανονικό trespassing!
Έχεις σπουδάσει ψυχολογία. Τι σε οδήγησε σε αυτό το μονοπάτι;
Δε σκέφτηκα ποτέ να ακολουθήσω κάποιο άλλο επάγγελμα πέρα από αυτό της ηθοποιού, αλλά σκέφτηκα πάνω σε ποιο αντικείμενο θα μου άρεσε να αποκτήσω περισσότερες γνώσεις. Ο κλάδος της ψυχολογίας μου φάνηκε ότι είχε πολύ ενδιαφέρον.
Στη σειρά Παγιδευμένοι του ANT1 υποδύεσαι μια δυναμική εισαγγελέα. Τι σε γοητεύει στον ρόλο;
Είναι μια γυναίκα που έχει περάσει πολλά και τραυματικά γεγονότα στη ζωή της. Και αυτό κατάφερε να το χρησιμοποιήσει ως κίνητρο για να εξελιχθεί και να προσφέρει στην κοινωνία τιμωρώντας την αδικία. Αν και παρουσιάζεται τρομερά αποστασιοποιημένη και αμερόληπτη, διαθέτει τρομερή ευαισθησία και πάθος. Θέλει να είναι πάντα σωστή, αλλά πολλές φορές παρασύρεται σε λάθη και δε φοβάται να τα αναγνωρίσει. Είναι ένας χαρακτήρας με αντιφάσεις και αυτό για μένα την κάνει πολύ αληθινή και ανθρώπινη.
Βάλε μας λίγο στα backstage των γυρισμάτων. Ποιος είναι το πειραχτήρι της παρέας;
Ευχαριστιέμαι πολύ τις σκηνές με όλους, αλλά η τελευταία φορά που με έπιασε σπαστικό γέλιο ήταν με τον Στάθη Σταμουλακάτο όταν έμπαινε στο γραφείο μου δήθεν χτυπημένος. Ήταν απολαυστικότατος!
Πρωταγωνιστείς επίσης στην παράσταση Burn This σε σκηνοθεσία της Νάντιας Κοντογεώργη, με την οποία σας συνδέει στενή φιλία. Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά του να συνεργάζεσαι με φίλους;
Δεν μπορώ να σκεφτώ αρνητικά, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη συνεργασία. Προφανώς, για να δεχτείς να συνεργαστείς με κάποιον φίλο σου, συμφωνείς εξαρχής με την αισθητική και τον τρόπο σκέψης του. Επιπλέον, κάποιοι βασικοί κώδικες είναι ήδη κατακτημένοι. Και υπάρχει ένα υγιές περιβάλλον να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς. Στα θετικά και το ότι συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω και το θεωρώ δώρο.
Με την ηρωίδα σου, την Άννα, έχετε κοινά στοιχεία, εκτός από την αγάπη για τον χορό;
Ίσως το ότι προσπαθεί να κρύψει την αδυναμία της, γιατί νιώθει πως, αν φανεί ευάλωτη, θα χάσει τον έλεγχο. Έχω περάσει από αυτή τη φάση. Αυτό κάποιος μπορεί να το εισπράξει ως αδιαφορία ή αναισθησία, αλλά μάλλον είναι η ανασφάλεια ότι, αν πέσεις, δε θα είναι κάποιος εκεί να σε στηρίξει ή ότι έχεις εγκλωβιστεί κάπως στον ρόλο αυτού που παρέχει τη στήριξη.
Η παράσταση μιλάει για την απώλεια, τη φιλία, τον έρωτα, αλλά και την ομοφοβία, τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα… Πιστεύεις ότι στην ελληνική κοινωνία έχουν γίνει βήματα;
Έτσι ήθελα να πιστεύω, ειδικά στο κομμάτι της προκατάληψης και της ομοφοβίας. Αλλά μετά βλέπεις τις αντιδράσεις στο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ή την αισχρή επίθεση σε queer άτομα στην Πλατεία Αριστοτέλους και συνειδητοποιείς ότι, ακόμα κι αν έχουν γίνει βήματα, υπάρχουν άλματα που χρειάζεται να γίνουν ακόμα. Κι όλα αυτά για το αυτονόητο, για να αποδεχτούμε ότι όλοι είμαστε ίσοι.
Οι ήρωες της παράστασης προέρχονται από δύο διαφορετικούς κόσμους και ζουν έναν παράφορο έρωτα. Μπορεί ένας τέτοιος έρωτας να έχει μέλλον;
Μπορεί φαινομενικά να είναι εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά κατά βάθος ψάχνουν το ίδιο. Δεν έχει σημασία αν τελικά θα μείνουν μαζί, αλλά ότι βρήκαν τη δύναμη να ζήσουν το τώρα. Να παραδοθούν στο άγνωστο και ό,τι γίνει. Θέλει θάρρος να αφήνεσαι. Ειδικά αν έχεις μάθει να καταπιέζεσαι από τα “πρέπει”, όπως αυτοί οι δύο χαρακτήρες. Και στη ζωή το ίδιο δε γίνεται; Ξέρει κανείς εξαρχής πόσο θα κρατήσει μια σχέση; Αν περιμέναμε να εξασφαλίσουμε το “για πάντα”, μάλλον θα μέναμε μόνοι. Οι σχέσεις δοκιμάζονται στην πράξη. Αν αντέξουν, άντεξαν. Αν δεν αντέξουν, τουλάχιστον για μένα είναι σημαντικό να μην έχεις φοβηθεί να δοκιμάσεις.
Είναι χρήσιμο για έναν καλλιτέχνη να έχει ζήσει ανάλογες εμπειρίες προκειμένου να ερμηνεύσει έναν ρόλο;
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να ζεις ζωή αντίστοιχη με του χαρακτήρα που υποδύεσαι, θεωρώ ότι όσο πιο “πλούσιος” είναι ένας καλλιτέχνης ως άνθρωπος, τόσο πιο πολλά μπορεί να διοχετεύσει στην τέχνη του. Πλούσιος σε εμπειρίες ζωής, σε γνώση, σε ενημέρωση… Η τέχνη είναι μορφή έκφρασης και μορφή επικοινωνίας με το κοινό και δεν ξέρω πώς και τι μπορείς να επικοινωνήσεις αν εσύ ο ίδιος δε ζεις ή αν δεν ξέρεις το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι.
Στη μέχρι τώρα διαδρομή σου τι είναι αυτό που σου έδωσε τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση; Πότε ένιωσες να στέκεσαι στα πόδια σου;
Προφανώς όσο περνούν τα χρόνια με μαθαίνω, με δοκιμάζω και με καταλαβαίνω καλύτερα και νιώθω πιο σίγουρη για μένα σε κάποια πράγματα. Και για το ποια είμαι και το τι θέλω. Αλλά δε σου κρύβω ότι αυτό μπορεί να αναιρεθεί ανά πάσα στιγμή και να ξαναβγούν στην επιφάνεια οι ανασφάλειες. Και μετά να ξαναέρθει η σιγουριά και πάει λέγοντας. Πιστεύω ότι αυτή η “κυκλοθυμία” είναι φυσιολογική, αρκεί να μην αμφισβητείς τον πυρήνα αυτού που είσαι.
Πιστεύεις ότι η γυναικεία αλληλεγγύη στον χώρο σου είναι απαραίτητη;Πιστεύω ότι η αλληλεγγύη είναι παντού απαραίτητη. Εργάζομαι όμως σε έναν χώρο όπου οι γυναικείοι ρόλοι είναι λιγότεροι από τους αντρικούς και η γυναικεία οπτική είναι πιο περιορισμένη σε σχέση με την αντρική, παρά το γεγονός ότι το πιο φανατικό κοινό είναι πάντα οι γυναίκες. Δεν είναι περίεργο αυτό; Οπότε, ναι, είναι απαραίτητο να στηρίζουμε η μία την άλλη. Είναι απαραίτητο να δίνονται ευκαιρίες σε γυναίκες δημιουργούς και να υπάρχουν ρόλοι που αφηγούνται γυναικείες ιστορίες μέσα από τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Και είναι απαραίτητο να εκπροσωπείται η γυναίκα ως αυτό που είναι, σε όλες τις φάσεις της ζωής της και όχι μόνο ως σύντροφος ή μάνα. Πάντως, στην πορεία μου έως τώρα είχα την τύχη στις συνεργασίες μου με γυναίκες η αλληλεγγύη να είναι αυτονόητη. Και έτσι θέλω να συνεχίσω να πορεύομαι.
Δε συνάντησες ποτέ ανταγωνιστική συμπεριφορά είτε από άντρες είτε από γυναίκες;
Πιστεύω ότι το πόσο ανταγωνιστικός είσαι είναι θέμα προσωπικότητας, αν και θεωρώ ότι οι γυναίκες είμαστε πιο παθιασμένες. Από γυναίκες έχω εισπράξει τη μεγαλύτερη αγάπη και τις πιο σκληρές κριτικές. Παρ’ όλα αυτά, ο ανταγωνισμός που νιώθει ο καθένας και ο τρόπος που θα τον εξωτερικεύσει έχει να κάνει με τον ίδιο. Επιλέγω να εστιάσω στο πώς εγώ θα κάνω το καλύτερο που μπορώ μέσα σε μια δουλειά.
Οι γυναίκες και οι άντρες ηθοποιοί αμείβονται το ίδιο;
Δεν έχω έρθει ποτέ αντιμέτωπη με ανισότητα στις αμοιβές, όμως, όπως ανέφερα και πριν, υπάρχει ανισότητα στις ευκαιρίες. Όταν οι ρόλοι είναι λιγότεροι ή όχι πρωταγωνιστικοί, αυτό επηρεάζει το πόσες γυναίκες ηθοποιοί θα έχουν δουλειά, αλλά και ποια θα είναι η αμοιβή τους. Ωστόσο, δεν υπάρχει πάντα αναλογία ανάμεσα στην αμοιβή και στον ρόλο, καθώς ένας ηθοποιός με πολυετή εμπειρία μπορεί να αμειφθεί καλύτερα για έναν μικρό ρόλο σε σχέση με έναν πρωτοεμφανιζόμενο που μπορεί να είναι πρωταγωνιστής. Πάντως, το φύλο δε θα έπρεπε να παίζει κανέναν ρόλο ποτέ και σε κανέναν χώρο.
Έχει αλλάξει ο χώρος μετά τις αποκαλύψεις του MeToo;
Αυτό που κρατάω είναι ότι μετά το MeToo δε θα ξαναγίνουν ανεκτές τέτοιου είδους συμπεριφορές και τα άτομα που έχουν υποστεί ή δέχονται οποιουδήποτε είδους κακοποίηση νιώθουν πιο ασφαλή να μιλήσουν και να βρουν υποστήριξη. Σε βάθος χρόνου ελπίζω ότι οι κακοποιητικές συμπεριφορές δε θα υπάρχουν ούτε καν ως σκέψη. Αλλά ας μην κρυβόμαστε, αυτές οι συμπεριφορές δεν υπάρχουν μόνο στον χώρο του θεάτρου, απλώς εκεί είναι εύκολο να πέσει ο προβολέας. Ελπίζω όλο αυτό να λειτούργησε θετικά και σε άλλους χώρους.
Είσαι μια εντυπωσιακή γυναίκα. Η εξωτερική σου εμφάνιση στάθηκε ποτέ εμπόδιο στη δουλειά σου;
Στη δουλειά μου η εμφάνιση έχει σημασία, καθώς αποτελεί βασικό κριτήριο για έναν ρόλο. Πέρα από την υποκριτική προσέγγιση, πρέπει να ταιριάζει και η εμφάνισή σου με αυτό που έχει φανταστεί ο σκηνοθέτης για τον ρόλο. Οπότε, όσο μπορεί να σταθεί εμπόδιο, άλλο τόσο μπορεί να σε βοηθήσει. Παρ’ όλα αυτά, αν και εκτιμώ το κομπλιμέντο, ποτέ δεν κλήθηκα να παίξω την “εντυπωσιακή” γυναίκα.
Μια όμορφη γυναίκα πρέπει να προσπαθήσει διπλά για να γίνει αποδεκτή στον χώρο της, όποιος κι αν είναι αυτός;
Μια φίλη επιστήμονας και πολύ όμορφη μου έχει πει ότι, όταν πήγαινε να παρουσιάσει τα ευρήματα της έρευνάς της, φρόντισε να μη μακιγιαριστεί πολύ, να μην είναι ιδιαίτερα περιποιημένη, να είναι πιο συντηρητικά ντυμένη, για να μην τη θεωρήσουν λιγότερο καλή στη δουλειά της. Το βρήκα τραγικό και άδικο. Γιατί να πρέπει η ομορφιά μιας γυναίκας να είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ικανότητά της στο αντικείμενό της; Γιατί δεν μπορούμε να θαυμάσουμε ταυτόχρονα την ομορφιά και την εξυπνάδα μιας γυναίκας; Άλλος ένας λόγος για να είναι πιο έντονη η γυναικεία αλληλεγγύη. Πρώτες εμείς πρέπει να στηρίξουμε η μία την άλλη και να καταρρίψουμε αυτά τα στερεότυπα.
Από τα τέσσερα χρόνια που πέρασες στην Αμερική τι κρατάς;
Ήταν μια καθοριστική περίοδος της ζωής μου. Πιστεύω ότι με άλλαξε σε πολλά και με έκανε να καταλάβω κάποια που υπήρχαν μέσα μου και δεν τα ήξερα.
Είσαι άνθρωπος που εξελίσσεται μέσα από τις χαρές της ζωής ή μέσα από τα τραύματα;
Μέσα από τις χαρές. Ιδανικά θα ήθελα να ζω μέσα στη χαρά και το προσπαθώ όσο μπορώ. Παρ’ όλα αυτά, είναι ανέφικτο, οπότε προσπαθώ απλώς να κρατήσω κάτι ευεργετικό ακόμα και από τη θλίψη. Ίσως να μην το καταφέρνω πάντα, αλλά προς τα εκεί θέλω να κινούμαι.
Είσαι σκληρή με τον εαυτό σου;
Ναι, αλλά το δουλεύω.
Ποια αξία σου δε θα πρόδιδες ποτέ και για κανέναν;
Απεχθάνομαι τη βία. Δε θα μπορούσα να έχω κοντά μου έναν άνθρωπο που είναι βίαιος με οποιονδήποτε τρόπο, είτε απέναντί μου είτε απέναντι σε κάποιον άλλο, σε ένα ζώο ή στη φύση.
Πηγή madamefigaro.gr
