Στη Real life και στη Νίκη Κώτσου μίλησε η Βάσω Λασκαράκη και είπε τα εξής για τη περιπέτεια υγείας του Λευτέρη Σουλτάτου . Πιο συγκεκριμένα είπε
«Καταρχάς οφείλω να ευχαριστήσω τον κόσμο για τα άπειρα μηνύματα και τις ευχές που μας έστειλε. Για εμάς δεν ήταν κάτι ξαφνικό. Άρα, ήμασταν προετοιμασμένοι ότι με το που θα τελείωναν οι γιορτές, είχαμε να αντιμετωπίσουμε ένα θέμα υγείας. Η νοσηλεία και η ανάρρωση κράτησαν παραπάνω από όσο υπολογίζαμε. Υπάρχει ακόμα λίγος δρόμος αλλά όλα είναι καλά. Η ζωή είναι όμορφη, αλλά είναι και απρόβλεπτη και δύσκολη και μερικές φορές είναι καθαρά θέμα επιλογής πως να την αντικρίσεις», είπε η Βάσω Λασκαράκη αναφερόμενη στην περιπέτεια υγείας του Λευτέρη Σουλτάτου.
Είστε μητέρα και μιλάτε συχνά για την κόρη σας. Πώς είναι η σχέση σας με την Εύα τώρα που βρίσκεται στην εφηβεία; Τι διαπιστώνετε χρόνο με το χρόνο;
Διαπιστώνω βασικά πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος, σαν νερό. Βλέπω ένα κορίτσι που μπαίνει στην εφηβεία με φόρα και τρέχουν αβίαστα τα δάκρυα, όχι από στεναχώρια βέβαια, αλλά από ένα συναίσθημα που δεν υπάρχουν λόγια να το εξηγήσεις. Ακόμη δεν έχουμε κλυδωνισμούς στην σχέση μας και θέλω να πιστεύω ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Όμως, είναι κι αυτή η σχέση ένας διαρκής αγώνας αναζήτησης ισορροπιών και προσαρμογής στα νέα δεδομένα που αλλάζουν καθημερινά.
Αναθεωρήσατε τη ζωή έπειτα από αυτή την περιπέτεια;
Μου ακούγεται πολύ βαρύγδουπη αυτή η δήλωση. Τη ζωή την αναθεωρώ μέρα με τη μέρα. Δυστυχώς, η καθημερινότητά μας βάζει να ξεχνάμε εύκολα τις δυσκολίες που μας ταρακουνούν και να βυθιζόμαστε πάλι στα άγχη, στο τρέξιμο και στο κυνήγι της επιτυχίας, οπότε προσπαθώ να σταματώ, να παίρνω απόσταση και να κάνω επανεκκίνηση με την πρώτη ευκαιρία.
Τι σημαίνει για εσάς ο Λευτέρης Σουλτάτος;
Ο Λευτέρης είναι ο άνθρωπός μου, ο φίλος μου, η οικογένεια μου. Ήρθε στη ζωή μου κι άλλαξε πολλά πράγματα, με οδήγησε σε μία συναισθηματική επανεκκίνηση. Συζητάμε πολύ, κάνουμε παρέα, κάνουμε σχέδια, γελάμε, διαφωνούμε, αλλά πάνω απ’ όλα ονειρευόμαστε μαζί.
Θα αφήνατε ποτέ την Αθήνα να ζήσετε κάπου αλλού;
Αν δεν έκανα αυτό το επάγγελμα, πιστεύω ότι δεν θα ζούσα στην Αθήνα. Νιώθω πως το μόνο που με κρατάει εδώ είναι η δουλειά μου. Θα μπορούσα να ζήσω στην Κρήτη, γιατί είναι ένα μέρος που νιώθω ηρεμία. Όμως, θα μπορούσα να ζήσω και κάπου αλλού, ακόμη και εκτός Ελλάδας, αρκεί να έχω την οικογένεια μου μαζί μου.
