Συγκινητικά ταλαντούχος και ανεπιτήδευτα γοητευτικός, ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης είναι αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι στην τέχνη της υποκριτικής.
Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη και τέχνη και αυτό ακριβώς αντανακλάται στην παρουσία του: μια κρυστάλλινη και θετική αύρα. Είχε ήδη διανύσει κάποια χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι, πριν γίνει ευρύτερα γνωστός ως Μάρκος Λάσκαρης στην τηλεοπτική σειρά Η μάγισσα, μια συνεργασία που, εκτός από αναγνωρισιμότητα, του χάρισε και σχέσεις ζωής.
Η φετινή σεζόν τον βρίσκει να πρωταγωνιστεί στο εμβληματικό έργο του Sam Shepard True West, που σκηνοθετεί η Έλενα Καρακούλη στο Θέατρο Χώρα, αλλά και στην τηλεοπτική σειρά του Alpha Διάφανη αγάπη.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή… Πού μεγάλωσες;
Μεγάλωσα στου Παπάγου σε μια πολύ ωραία γειτονιά, όπου είχα επαφή με τη φύση και αυτό έχει μεγάλη σημασία! Γεννήθηκα σε ένα σπίτι στους πρόποδες του Υμηττού, όπου υπήρχαν δασάκια και ρέμα, αλλά και η έννοια της γειτονιάς, της κοινότητας. Ήταν σαν να μεγάλωσα σε χωριό και ενώ έπαιζα όλη μέρα έξω με τους φίλους μου, υπήρχε ασφάλεια.
Πώς ήσουν ως παιδί;
Πάρα πολύ κλαψιάρης και ντροπαλός. Οι γονείς μου ακόμα το λένε, πως μικρός έριξα τόνους δακρύων!
Αυτό δείχνει και μια ευαισθησία.
Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που μπορούν να κλαίνε είναι ευλογημένοι. Κι εμένα στις πιο δύσκολες στιγμές μου μόνο το κλάμα με λυτρώνει. Είναι σαν να φεύγουν όλες οι τοξίνες και να επανέρχεται μια ισορροπία.
Δεν αισθάνθηκες ποτέ το κλάμα σαν ένδειξη αδυναμίας ή οι γονείς σου σου έμαθαν ότι δεν είναι;
Αυτό είναι το πιο βασικό. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο αγάπη, ενώ έχω και δύο αδελφές. Έμαθα, λοιπόν, να συμβιώνω με γυναίκες και να τις λατρεύω και μέσα από αυτό είδα και τη θηλυκή μου πλευρά. Ευτυχώς, δεν έζησα σε ένα τραυματικό περιβάλλον όπου επιβάλλεται οι άνδρες να μην κλαίνε, να αντέχουν και να είναι σκληροί. Μου φαίνεται εφιαλτικό να το κάνεις αυτό σε έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον σε ένα παιδί.
Είναι όμως γεγονός ότι από την ώρα που γεννιόμαστε αποκτάμε ρόλους, μπαίνουμε σε καλούπια…
Ναι, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα αυτό είναι πολύ έντονο. Είναι κάτι που σε εγκλωβίζει, σαν να ζεις σε ένα σώμα που παίρνει μια συγκεκριμένη φόρμα και σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή. Και πιστεύεις ότι δεν μπορείς σεξουαλικά ή ψυχικά να είσαι οτιδήποτε θέλεις να είσαι. Είναι τρομερά ευνουχιστικό αυτό το πράγμα και αντανακλά σε ολόκληρη την κοινωνία. Μόνο ένας άνθρωπος που αισθάνεται ελεύθερος μπορεί να γίνει και ευτυχισμένος. Ευτυχώς, θα το ξαναπώ, μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου υπήρχε πολλή αγάπη γενικά αλλά και πολύ μεγάλη αγάπη για την τέχνη. Ήταν μια “γιάφκα” πολιτισμού με έναν όμορφο ανεπιτήδευτο τρόπο.
Ποιο ήταν το πρώτο σου ερέθισμα αναφορικά με την τέχνη;
Από μικρός αγαπούσα τη μουσική και άρχισα να παίζω πιάνο – ήταν ο παππούς μου που μου έβαλε αυτό το μικρόβιο. Επίσης, οι γονείς μας μας διάβαζαν λογοτεχνία από πολύ μικρή ηλικία και πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που αγαπάω τόσο το διάβασμα. Ωστόσο, δε με ενδιέφερε ιδιαίτερα το σχολείο. Πέρασα μια κάπως ακραία εφηβεία. Άρχισα να ασχολούμαι με το γκράφιτι και θυμάμαι ότι είχα την ανάγκη να κάνω σωματικά πράγματα και όχι τόσο εγκεφαλικά και πνευματικά.
Μόνο στο δημοτικό ήμουν καλός μαθητής, γιατί είχα μια δασκάλα που λάτρευα, τη Λένα. Αυτή η δασκάλα αγαπούσε τρομερά αυτό που έκανε και μας φρόντιζε όλους, δεν έκανε διακρίσεις. Κατάφερε να ενορχηστρώσει μια ολόκληρη τάξη και να την κάνει να αγαπήσει την ποίηση, ήθελε να είμαστε χαρούμενα παιδιά. Στα χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου έχασα κάθε αγάπη και ενθουσιασμό για το σχολείο και τη μάθηση και τα ξαναβρήκα μόνο όταν μπήκα στο Εθνικό και στον χώρο του θεάτρου.
Άρα, να μη σε ρωτήσω ποια είναι η γνώμη σου για το εκπαιδευτικό σύστημα ή τις πανελλήνιες εξετάσεις.
Όταν κάποιοι λένε ότι τα παιδιά “απέτυχαν” στις πανελλήνιες, εγώ χαίρομαι και λέω “μπράβο τους”, γιατί είναι λογικό να αποτύχεις σε κάτι που είναι ήδη αποτυχημένο. Ευτυχώς, οι γονείς μου δεν αγχώνονταν για τέτοια πράγματα, πίστευαν σ’ εμένα και ήξεραν ότι κάποια στιγμή θα έβρισκα τον δρόμο μου. Τελικά, μέσα από την εμπειρία μαθαίνεις πολύ περισσότερα απ’ ό,τι μέσα από τη θεωρία. Ο φόβος της επιβίωσης πολλές φορές μας κάνει να μη βλέπουμε καθαρά τι πραγματικά θέλουμε και ονειρευόμαστε. Μόνο όταν κάνεις αυτό που αγαπάς και σε ευχαριστεί πλουτίζεις αληθινά.
Όταν πέρασες στο Εθνικό Θέατρο, αισθάνθηκες ότι βρίσκεσαι σε ένα μέρος οικείο, κάπου όπου ανήκεις;
Απόλυτα. Και να σκεφτείς ότι, πριν περάσω, δεν είχα καμία απολύτως επαφή με το θέατρο. Δεν ήμουν καν στη θεατρική ομάδα του σχολείου. Στο Εθνικό άρχισα να βρίσκω μονοπάτια και να ηρεμώ την ψυχή μου μέσα από αυτά. Βρήκα στους καθηγητές μου αυτό που αναζητούσα, χωρίς να ξέρω καν τι! Είδα ότι τελικά υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που επιμένουν στην ποίηση, στον πολιτισμό, στο φως. Αυτοί έγιναν φάροι για μένα. Δεν ξέρω πού αλλού θα μπορούσα να πάρω μια σπουδή τόσο ολοκληρωμένη για το σώμα και το πνεύμα μου. Το είχε πει πολύ σωστά ο Κώστας Καζάκος: “Αν το θέατρο δε σε εξελίσσει και δε σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, φύγε από αυτό”.
Στην παράσταση True West ερμηνεύεις τον Όστιν, έναν πολύ απαιτητικό ρόλο. Πώς τον προσέγγισες;
Ως ηθοποιός θεωρούσα πάντα ενδιαφέρουσα τη μέθοδο για να δουλέψω έναν ρόλο και να βρω τη διαδρομή του. Με τον Όστιν ήταν μια ιδιαίτερα ωραία συγκυρία γιατί πρώτη φορά ανακάλυψα έναν ρόλο μόνο μέσα από τον λόγο και τη σχέση μου με τους συναδέλφους μου. Αφέθηκα εντελώς στα χέρια των άλλων, δηλαδή της Έλενας (σ.σ. Καρακούλη) και του Νίκου (σ.σ. Ψαρρά), αλλά με οδήγησε και ο ίδιος ο συγγραφέας. Αυτή ήταν και η εντολή του Sam Shepard: “Μη φτιάξετε ρόλους, αφήστε να δείτε πού θα σας πάει η επί σκηνής σχέση, πού θα σας οδηγήσει”. Η διαδικασία ήταν απελευθερωτική και το αποτέλεσμα πολύ δυνατό.
Υπάρχει κάτι που ανακάλυψες για σένα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του έργου;
Ναι, πως, όταν οι σχέσεις λειτουργούν πάρα πολύ καλά, τα πράγματα είναι πιο απλά και ευχάριστα.
Η χημεία σου επί σκηνής με τον συμπρωταγωνιστή σου, τον Νίκο Ψαρρά, είναι εντυπωσιακή.
Με τον Νίκο γνωριστήκαμε στη Μάγισσα. Σε αυτή τη σειρά δημιούργησα αληθινά δυνατές σχέσεις και φιλίες και μία από αυτές ήταν μ’ εκείνον.
Άλλο ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση στην παράσταση είναι πως “ιδρώνεις τη φανέλα” κυριολεκτικά. Πρόκειται για μια δυνατή, σχεδόν εξουθενωτική παράσταση. Πώς αισθάνεσαι μετά το φινάλε;
Σωματικά διαλυμένος και ψυχικά πάρα πολύ γαλήνιος, ήρεμος και γεμάτος. Ο Όστιν μεγάλωσε σε ένα προβληματικό περιβάλλον, με έναν πατέρα αλκοολικό και μια μητέρα αδιάφορη.
Μπορούμε να ξεφύγουμε από τις ρίζες μας;
Θέλω να πιστεύω πως ναι. Όμως τις πληγές μας δεν μπορούμε απλά να τις ξεγράψουμε, πρέπει να τις αγκαλιάσουμε. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το παρελθόν, να απαρνηθούμε τις μνήμες μας, αλλά να τις αποδεχτούμε και να συνεχίσουμε.
Τελικά, οι δυσκολίες μάς ωριμάζουν ή μας φθείρουν;
Και τα δύο. Σίγουρα, όταν υπάρχουν εμπόδια, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργείς είναι κάπως πιο ευέλικτος, γιατί προσπαθείς να λύσεις κάτι. Όμως, δεν είμαι σίγουρος πόσα μαθαίνεις από τις δυσκολίες. Υπάρχουν άνθρωποι που μαθαίνουν πραγματικά γιατί ταπεινώνονται από αυτές και άλλοι που αναζητούν περισσότερες δυσκολίες γιατί τρέφονται από αυτές. Δεν είμαι σίγουρος αν αντέχουν όλοι τα εμπόδια και γιατί κάποιοι λυγίζουν από αυτά, ενώ άλλοι σπάνε.
Η ευτυχία είναι επιλογή;
Πιστεύω πως ναι. Επιλέγεις έναν φίλο ή μια σχέση για να γίνεις ευτυχισμένος και, όταν κάτι παύει να σε κάνει ευτυχή, πρέπει να το εγκαταλείπεις. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε ένα πρόβλημα να τελειώνουμε πράγματα. Θέλει πολύ μεγάλο ψυχικό σθένος να πεις “σκοτώνω” τον προηγούμενό μου εαυτό, αλλάζω τη ζωή μου, αφήνω μια σχέση και αναγεννιέμαι από τις στάχτες μου.
Δε λέω να απαρνείσαι την προηγούμενη ζωή σου, απλά να αλλάζεις τρόπο. Μας φαίνεται πολύ δύσκολο να χωρίσουμε από μια σχέση, να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με τους γονείς μας ή να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Δημιουργούμε τόσο δυνατές σχέσεις, πολλές φορές με σαθρά θεμέλια, και μας είναι δύσκολο να πούμε: “Εγώ δεν το θέλω πια αυτό”.
Μήπως το βιώνουμε σαν προσωπική αποτυχία;
Είναι σαν να μη βλέπεις τη ζωή μετά την αποτυχία, ενώ μόνο μετά την αποτυχία υπάρχει ζωή.
Πιστεύεις στον Θεό;
Βέβαια πιστεύω. Πιστεύω σε κάτι που είναι ανώτερο, υπό την έννοια ότι είναι αόρατο. Γενικά πιστεύω συχνότερα στα αόρατα παρά στα ορατά. Είναι σαν τροφή η πίστη, δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν.
Πώς εξηγείς την όλο και αυξανόμενη έμφυλη βία κατά των γυναικών;
Πρόκειται για μια τεράστια πληγή. Ζούμε σε έναν φαλλοκρατικό κόσμο, μια πατριαρχική κοινωνία και αυτό είναι ήδη πολύ δύσκολο. Δεν είναι η φύση του άνδρα να είναι μόνο “μάτσο” και αρρενωπός. Ένα φύλο δεν έχει μόνο μία πλευρά, έχει πολλές πλευρές και, όταν αυτές καταπιέζονται, μπορούν να γίνουν επικίνδυνες. Γενικά, το πρόβλημα της έμφυλης βίας ξεκινάει τη στιγμή που θεωρείς ότι ο άνθρωπος απέναντί σου είναι κτήμα σου. Κανείς δεν είναι κτήμα κανενός. Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και δεν μπορεί να εξαρτάται από τίποτα και κανέναν άλλο.
Πιστεύεις στον θεσμό του γάμου;
Σίγουρα διαφωνώ με τον γάμο σε μικρή ηλικία. Ο άνθρωπος πρέπει να ταξιδέψει: σε κορμιά, σε σχέσεις, σε μάτια.
Τι θα ήθελες να αλλάξεις στην κοινωνία μας;
Την παιδεία. Όλα όσα συζητάμε από εκεί ξεκινάνε. Ένας άνθρωπος που δολοφονεί ήταν κάποτε ένα παιδί. Το κοινωνικό κράτος πρέπει να καταλάβει ότι όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, όλη αυτή η βία, είναι απόνερα πολύ μεγάλων τραυμάτων. Η παιδεία μας βάλλεται και πρέπει να αλλάξει ριζικά.
Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
Είμαι φύσει αισιόδοξος, αλλά βλέπω ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Μέρα με τη μέρα καταστρέφουμε το μεγαλύτερο εφόδιο που μας έχει δώσει ο Θεός. Όπως διαλύουμε τις ψυχές των παιδιών, έτσι διαλύουμε και τη φύση. Η φύση είναι πάνω απ’ όλα, μας δόθηκε απλόχερα και εμείς την έχουμε κατασπαράξει. Αν δεν αλλάξουμε τρόπο ζωής και δε σταματήσει ο υπερκαταναλωτισμός, δε νομίζω ότι έχουμε μεγάλες ελπίδες. Φοβάμαι πως οι επόμενες γενιές θα ζήσουν πολύ δυσοίωνα χρόνια.
Στην καθημερινότητά σου πώς περνάς καλά;
Σε αυτή τη φάση δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο. Αλλά, όταν έχω, μου αρέσει να βλέπω φίλους, να ταξιδεύω, να διαβάζω πολλά διαφορετικά πράγματα. Να ξαναβρίσκω τη σχέση με το σώμα μου, να κάνω ενδοσκόπηση, να επανεφευρίσκω τον εαυτό μου, ώστε να μπορώ να ξαναβγώ στη σκηνή και να δώσω κάτι ακόμα στο κοινό, στον εαυτό μου, στους συναδέλφους μου.
Έχεις βρει τα “εργαλεία” που σε βοηθάνε να πετυχαίνεις την ισορροπία μέσα σου, να βρίσκεις το κέντρο σου;
Όχι και η αλήθεια είναι ότι είμαι επιρρεπής στο να χάνω την ισορροπία μου. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να βρεις το κέντρο σου. Εμένα σίγουρα με βοηθάει η δουλειά μου, ενώ έχω κι άλλα δύο “εργαλεία”, ένα για το πνεύμα και ένα για το σώμα, δηλαδή το διάβασμα και τη γυμναστική. Δεν έχω ανακαλύψει κάτι άλλο.
Ο Νίκος Ψαρράς έχει πει δημόσια ότι είσαι από τα καλύτερα παιδιά που έχει γνωρίσει στον χώρο σας. Έχει τίμημα να είσαι το “καλό παιδί”;
Όταν συγκρούομαι με άλλους, πάντα πληγώνω τον εαυτό μου πάρα πολύ. Και δε θέλω να το κάνω. Δε θέλω να μένουν μέσα μου πράγματα άλυτα, δεν περνάω καλά με αυτά. Η συγγνώμη είναι μια τόσο απλή λέξη και είναι τόσο δύσκολο να την πεις καμιά φορά, να πάρεις το ρίσκο να ρίξεις τα μούτρα σου, που λένε. Όμως, δεν είναι ότι ρίχνεις τα μούτρα σου, απλά παραδέχεσαι ότι έκανες ένα λάθος.
Ακόμη και αν έκανε ο άλλος το λάθος, πρέπει να βρεις τον τρόπο να πεις τη δική σου συγγνώμη, γιατί σε μια σχέση ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας. Δεν είναι ότι υποδύομαι το “καλό παιδί” για να περνάμε καλά. Απλώς έχω υπάρξει και “κακό παιδί” και είδα ότι αυτό δε με πήγε πουθενά. Έτσι είπα: “Προτιμώ το άλλο”. Αυτό μπορεί να με κάνει να προχωρήσω, να ηρεμήσω, να κάνει καλύτερη τη ζωή μου. Ως αρχή, δε θέλω να κάνω στους άλλους αυτό που δε θέλω να μου κάνουν.
Υπάρχουν στοιχεία του χαρακτήρα σου που θα ήθελες να αλλάξεις;
Θα ήθελα να έχω περισσότερη υπομονή, να παίρνω μεγαλύτερα διαστήματα σιωπής, να μην προτρέχω.
Φέτος βιώνεις μια ιδιαίτερα έντονη σεζόν με γυρίσματα και παραστάσεις. Κάνεις όνειρα για τη στιγμή που θα τελειώσουν όλα αυτά και θα πάρεις μια ανάσα;
Πάντα μετά από μια έντονη χρονιά θέλεις να κάνεις ένα διάλειμμα. Ξέρω ότι θα χρειαστώ ένα διάστημα αποσυμπίεσης. Ονειρεύομαι να κάθομαι, να μην κάνω τίποτα, να πάρω μια παύση και να ξαναβρώ το κέντρο μου.
Πηγή madamefigaro.gr
