Στο στούντιο 4 βρέθηκε χθες η Έλλη Στάη και είπε τα εξής
“Ήθελα μια αγκαλιά παραπάνω από τη μητέρα μου”
Μεγάλωσα με καταπληκτικές συμβουλές και παροτρύνσεις από τη μητέρα μου. Οι κοπέλες στη γενιά μου παντρεύονταν νωρίς. Εγώ είχα την παρότρυνση ως επιταγή από τη μητέρα μου ότι πρέπει να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Ήταν μια γυναίκα που προσπαθούσε να κάνει πράγματα. Το “μπράβο” δεν μου το έλεγε εύκολα, ήταν αυστηρή.
Όταν παραπονιόμουν που δεν ήταν συναισθηματική μου έλεγε “πρέπει να δεις τα ουσιαστικά πράγματα που κάνω για σένα”. Ήθελα μια αγκαλιά παραπάνω αλλά εντάξει. Το έψαχνα συνέχεια το “χάιδεμα” και το έβρισκα και στις φίλες μου και στις σχέσεις μου.
Τον πατέρα μου τον έχασα όταν ήμουν 8 ετών. Είναι τελείως διαφορετικό το να βιώνεις και διαφορετικό το να μη βιώνεις κάποια πράγματα. Εκείνα τα χρόνια υπήρχε κάτι σαν ντροπή. Η λέξη “ορφανό” έφερνε αρνητική αύρα. Δεν το ήθελα καθόλου αυτό που το έλεγαν οι δάσκαλοί μας για συμπαράσταση. Είχε μια συμπονετική χροιά κάτι που η συμπόνοια δεν είναι ωραίο συναίσθημα. Η λύπηση δεν είναι ωραίο πράγμα”.
